คำกริยา

3.คำกริยา

  คำกริยา คือ คำที่แสดงอาการของนามและสรรพนาม หรือแสดงการกระทำของประธาน แบ่งออกได้ 5 ชนิด ดังนี้

 3.1 สกรรมกริยา คือ กริยาที่ต้องมีกรรมมารับ จึงจะทำให้ความหมายสมบูรณ์ครบถ้วน เช่น

        ทหารถือปืน

        ตำรวจจับผู้ร้าย

 3.2 อกรรมกริยา คือ กริยาที่มีความหมายครบถ้วนในตัวเอง ไม่ต้องมีกรรมมารับ ถ้าต้องการให้มีความชัดเจนยิ่งขึ้นต้องมีคำหรือวลีมาขยาย เช่น

        นักเรียนเดินที่ถนน

        นกบินในอากาศ

ข้อสังเกต กริยาบางคำ เมื่ออยู่กับคำนาม สามารถเป็นได้ทั้งอกรรมกริยาและสกรรมหริยา นอกจากนี้ กริยาบางคำมีหลายความหมายก็ทำให้เป็นได้ทั้งอกรรมกริยาและสกรรมกริยา เช่น

        หน้าต่างเปิด (เปิดเป็นอกรรมกริยา)

        เขาเปิดหน้าต่าง (เปิดเป็นสกรรมกริยา)

 3.3 วิกตรรถกริยา คือ กริยาที่ไม่มีความหมายสมบูรณ์ในตัวเอง จะต้องอาศัยคำที่ตามมาข้างหลังมาช่วย ซึ่งเรียกว่าส่วนเติมเต็ม ส่วนนี้ไม่ได้เรียกว่ากรรม เพราะไม่ได้รับการกระทำจากนามที่มาข้างหน้า ได้แก่ คือ เป็น เหมือน คล้าย เท่า เสมือน ดุจ ประดุจ ราวกับ เปรียบเหมือน เช่น

        เขาเป็นครู

        เขาเสมือนนักโทษที่ฆ่าคน

        รูปร่างของลาเหมือนม้า

 3.4 กริยานุเคราะห์ คือ คำกริยาที่ทำหน้าที่ช่วยกริยาอื่นเพื่อแสดงการ มาลา และวาจก โดยนำไปไว้หน้าหรือหลังกริยาในประโยค เพราะคำในภาษาไทยมีรูปคงที่ไม่เปลี่ยนรูปไปตามกาล มาลา หรือวาจก เหมือนภาษาที่มีวิภัตติปัจจัย จึงจำเป็นต้องอาศัยกริยานุเคราะห์ช่วย แบ่งออกได้ดังนี้

     3.4.1 กริยานุเคราะห์ช่วยแสดงกาล คือ คำกริยาที่ใช้บอกเวลา เช่น

        น้องยังหลับ (ยัง บอกปัจจุบันกาล)

        เขาทำงานแล้ว (แล้วบอกอดีตกาล)

        ฉันจะไปหาเธอ (จะบอกอนาคตกาล)

    3.4.2 กริยานุเคราะห์บอกมาลา คือ คำกริยาที่ใช้แสดงความคิดเห็น แนะนำ ปฏิเสธ ซักถาม คาดคะเน มั่นใจ สั่ง ห้าม เช่น

         เราควรเรียนภาษาอังกฤษ (ควร แสดงความคิดเห็นหรือแนะนำ)

         ฉันไม่รับประทานเนื้อสัตว์ (ไม่ แสดงการปฏิเสธ)

     3.4.3 กริยานุเคราะห์บอกวาจก คือ คำกริยาที่แสดงว่าประธานทำหน้าที่เป็นผู้ใช้ ผู้ถูก หรือผู้ถูกใช้ เช่น

         ครูให้นักเรียนเขียนหนังสือ (ประธานเป็นผู้ใช้ จัดเป็นกรรตุวาจก)

3.5 กริยาสภาวมาลา คือ คำกริยาที่ทำหน้าที่คล้ายกับนาม อาจเป็นประธาน เป็นกรรม เช่น

         นอนมีประโยชน์กว่าอิริยาบถอื่น (นอน เป็นประธานของกริยา มี)

         ฉันชอบเดิน (เดิน เป็นกรรมของกริยา ชอบ)

 ที่มา : วิเชียร เกษประทุม. (2557). หลักภาษาไทย. นนทบุรี: สำนักพิมพ์พ.ศ.พัฒนา.